Σταυρούλα Καμινιώτη
Πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι είσαι έγκυος;
Βασικά, το ήθελα πολύ! Και όταν το ήθελα πολύ,αυτό δεν ερχόταν...και όταν ηρέμησα και είπα ας ασχοληθώ με την δουλειά μου τώρα και όταν είναι να έρθει, θα έρθει, αυτό ήρθε χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια, αμέσως τον επόμενο μήνα!...με έπιασε εντελώς απροετοίμαστη! Αφού έκανα δύο φορές το τεστ για να σιγουρευτώ! Είχα κατ'ενθουσιαστεί! Ήμουν τόσο χαρούμενη που ήθελα να βγω, να το φωνάξω, να το πω.! Μετά όσο πέρναγε η ώρα και το συνειδητοποιούσα πιο πολύ άρχισε να με διακατέχει ένας φόβος και ένα άγχος για το πώς θα συνεχίσω τις επόμενες μέρες και τους επόμενους μήνες...Η δουλειά μου απαιτεί και/ειδικά σωματική δραστηριότητα και φοβόμουν μήπως έκανα κακό στο μωράκι μου, αλλά τελικά όλα είχαν πάει καλά και χόρευα μέχρι και τον έβδομο μήνα!
Πόσο έτοιμη αισθανόσουν τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης;
Αυτό είναι το περίεργο...ενώ το ήθελα πάρα πολύ και έκανα σαν τρελή για αυτό, όταν τελικά ήρθε,δεν ένιωθα καθόλου έτοιμη. Είχα αρκετό άγχος...αυτό που με καθήσυχαζε, ήταν αυτό που έλεγα στον εαυτό μου: ότι ευτυχώς η φύση έχει προνοήσει και μας δίνει εννιά μήνες να προετοιμαστούμε...και έτσι και έκανα...διάβασα βιβλία (τα πιο σημαντικά, τα s.o.s ??, γιατί κάποια με άγχωναν πολύ...νόμιζα ότι είχα όλα τα συμπτώματα, μέχρι που σταμάτησα να τα διαβάζω και διάβαζα μόνο τα καλά, τα πάνω-πάνω ??). Μέχρι και βιντεάκια είδα και φυσιολογικής αλλά και καισαρικής γέννας, γιατί όλα παίζονται τελευταία στιγμή και ήθελα να ξέρω, για να μπορώ να το αντιμετωπίσω εκείνη τη στιγμή πιο ψύχραιμα, αλλά και αν μπορώ, να βοηθήσω... εμένα πάντως αυτό με βοήθησε και ας με έλεγαν όλοι τρελή!
Η στιγμή της γέννησης... Τι θυμάσαι από εκείνα τα λεπτά;
Θυμάμαι τα πάντα όλα!!! Νομίζω...δηλαδή... ?? άμα ρωτήσετε τον άντρα μου μπορεί και να σας πει και κάνα extra! Ήταν και αυτός μαζί μου καθ'όλη τη διάρκεια της γέννησης και όταν λέω όλη,εννοώ 14 ώρες και ήταν πολύ υποστηρικτικός! Αν δεν ήταν αυτός, ειδικά εκείνη τη στιγμή της γέννησης, μπορεί και να μην τα κατάφερνα! Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι, όταν μόλις είχε αρχίσει να περνάει η επίρροια της επισκληριδίου και να αισθάνομαι το κεφάλι του παιδιού να προσπαθεί να βγει,πόναγα τόσο πολύ που,ενώ όλες αυτές τις ώρες επέμενα να γεννήσω φυσιολογικά, άρχισα να σκέφτομαι και το ενδεχόμενο της καισαρικής,που φυσικά ήταν πλέον αργά! Σε αυτό ειδικά το σημείο, βοήθησε και ο άντρας μου(και φυσικά τα βιντεάκια που είχα δει, όπως προείπα), γιατί με την παρότρυνσή του, που ήταν ακριβώς δίπλα στο αυτί μου και μου φώναζε δυνατά να σπρώξω,πως είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω(αφού ένιωθα σαν να παίζω σε ταινία! -πραγματική! ), άρχισα και εγώ να σπρώχνω χωρίς να ξεκουράζομαι ενδιάμεσα γιατί είχα καταλάβει εκείνη τη στιγμή(από το βίντεο που είχα δει), ότι ήταν η ώρα που θα βοηθούσα το μωρό μου να βγει από αυτήν την ταλαιπωρία! Μέχρι και ο γιατρός απορούσε με το πού βρήκα τόση δύναμη, μετά από τόσες ώρες αναμονής... Μόλις βγήκε το κεφάλι του μωρού, ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση και αγαλλίαση και μετά, είδα την ευτυχία προσωποποιημένη...το γλυκό του μουτράκι με τα μεγάλα σκούρα μπλε μάτια, να κοιτούν με απορία, μία να κλαίει και μια να ηρεμεί..μόλις τον έβαλαν στην αγκαλιά μου, ένιωσα την απόλυτη ολοκλήρωση...και μετά από 8 μήνες έμεινα πάλι έγκυος για να το ξαναζήσω! Να ξαναζήσω αυτή την πραγματικά απίστευτη εμπειρία! Ναι, τελικά είμαι τρελή..!!
Αν έπρεπε να περιγράψεις τον εαυτό σου ως μαμά με 3 λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Γλυκιά, τρυφερή και στοργική...είμαι όλο γούτσου-γούτσου, αγκαλίτσες και φιλάκια...και όλο τους λέω σ'αγαπώ...στις καλές μέρες...!όταν είναι αγγελούδια...αλλά είναι και μέρες που γίνονται τερατάκια, κάνουν του κόσμου τις σκανταλιές και ειδικά όταν είμαι κουρασμένη, χάνω γρήγορα την υπομονή μου και φωνάζω λιγάκι παραπάνω... ?? ?? βάζω από μόνη μου και ένα τέταρτο και με χαρακτηρίζω φωνακλού! ?? τι θα πουν και οι γείτονες? Ότι λέω μόνο τα καλά?( μεταξύ μας..? τους θεωρώ ήρωες!!)
Ποια είναι η πιο τρυφερή στιγμή που έχετε περάσει με το παιδί σου;
Είμαι τόσο χαζομαμά που οποιαδήποτε κίνηση των παιδιών μου τη θεωρώ τρυφερή στιγμή...έχω πάρα πολλές να σου πω, αλλά θα επιλέξω να σου πω την πιο πρόσφατη (και καλά..γιατί αν εξαρτόταν από εμένα θα έγραφα βιβλίο!) : πριν λίγες μέρες, όπως καθόμουν στον καναπέ και κοίταγα το κινητό μου και ο μικρός μου, που είναι τώρα 3,5 χρονών, έπαιζε με το αγαπημένο του παιχνίδι, γύρισε και μου είπε:"σ'αγαπάω μαμά...πολύ σ'αγαπάω...!" Ε, εντάξει, έλιωσα! Παράτησα κινητά και οτιδήποτε άλλο κρατούσα και τον πήρα μια μεγάλη αγκαλιά...
Περνώντας ο καιρός, συνειδητοποιείς πως μαμά είναι:
24 ώρες το 24ωρο full time job με μόνη προτεραιότητα κάτι άλλο(το πιο σημαντικό-το παιδί/ιά σου) , πάνω/εκτός από τον εαυτό σου.... αϋπνία αρκετή (ελπίζω και εύχομαι να τελειώσει κάποτε..), πολλά παιχνίδια και κυνηγητό μέχρι να φάνε, αλλά πάνω από όλα μαμά είναι πολύ αγάπη, θαλπωρή και ασφάλεια! Το καταφύγιό μας!
Αν έπρεπε να δώσεις μια συμβουλή στις άλλες μαμάδες αυτή θα ήταν να:
Δεν ξέρω αν είμαι κατάλληλη για να δώσω συμβουλές, γιατί είμαι μαμά μόνο 3,5 ετών, αλλά αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ,γιατί ακόμη το δουλεύω, αλλά και από τις άλλες μαμάδες που βλέπω και θαυμάζω, είναι να είμαστε ψύχραιμες. Να μην μας πιάνει πανικός και να είμαστε συνέχεια πάνω από τα παιδιά μας, αλλά να τα αφήσουμε να εξερευνήσουν, να παίξουν και να λερωθούν...ψυχραιμία λοιπόν και όλα τα άλλα γίνονται!
Αν μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή (και να σε ακούσει) στο παιδί σου θα ήταν:
Να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του και πάνω από όλα να ζήσει...! Να ζει την κάθε στιγμή!!
Τι σου έμαθε η δική σου μαμά και το εφαρμόζεις κι εσύ;
Αυτό που μου άρεσε στη μαμά μου, ήταν ότι ήταν και είναι εκδηλωτική με τα συναισθήματά της...πάντα μας έδειχνε την αγάπη της με φιλιά και αγκαλιές! Πράγμα που κάνω και εγώ στα παιδιά μου...
Και τελικά... Γιατί μαμά;
Αν και, όπως είπε κάποια φίλη μου, είναι λίγο εγωιστικό να φέρεις ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε( γιατί αυτή η αθώα και γλυκιά ψυχούλα δεν έρχεται ποτέ με τη συγκατάθεσή της, αλλά μόνο για τη δική μας ανάγκη, τη διαιώνιση του είδους μας...[μεγάλος προβληματισμός και ώρες ατελείωτες καφέ και συζήτησης, -τότε! γιατί τώρα...πού χρόνος για τέτοια!]), αν και είναι πολύ δύσκολη δουλειά (από τις δυσκολότερες) και έχει πολύ τρέξιμο, εγώ δεν θα την άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, θα το ξαναέκανα, γιατί μέσα από όλο αυτό γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, νιώθω μια ολοκλήρωση που ποτέ άλλοτε δεν ένιωθα, παίρνω τόση αγάπη και ζω τις πιο όμορφες στιγμές με τα παιδάκια μου και τον άντρα μου...
FB http://www.facebook.com/stavroula.kaminioti
